قیمت سکه به بالای 200 هزار تومان رسیده است و دلار هم پایین پای آن سبز خوش رنگ، حاضر به یراق ایستاده است. عدم تعادلی که از رسیدن نفت به بالای 72 دلار، صدای پدیدار شدندش را می‏شد شنید. ولی تلویزیون ما چند روزی است که خبر بازارهای بورس لندن و واشنگتن را با حرارت نمی‏دهد و حالا که قیمت طلا بالا رفته، آن را به خریدهای چین و ماچین ربط می‏دهد؛ آن هم در شرایطی که عالم و آدم می‏دانند، پیش‏بینی حمله آمریکا به ایران و اوج گیری جنجال‏ها بر سر برنامه اتمی، علت اصلی این نوسانات بی سابقه در بازارهای مالی دنیاست.

سکوت تلویزیون (و رسانه ملی) خطاست، چرا که بدین وسیله نمی‏شود صورت مساله را پاک کرد و وقتی همه از اصل ماجرا خبر دارند، این سانسور (یا دروغ) را به‏زور به خلق الله خوراند؛ در نتیجه روزی مثل جشن انرژی هسته ای (هفته پیش)، رسانه کارایی اش را برای هم سو‏سازی افکار عمومی از دست می‏دهد. ‏روشن است که در وقایع بسیار خطیرتر آینده هم، چنین رسانه‏ای چندان به کار نخواهد آمد...

اگر پاریس را مر کز تحولات فرهنگی – اجتماعی پس از رنسانس فرض کنیم و آمریکا را نمود عملی و محصول وافعی تمدن مدرن غرب، بی تردید اتفاقاتی که در این دو نظام می افتد را باید بسیار با معنا تلقی کرد. در روزهای گذشته شهرهای مختلف فرانسه و ایالات متحده، مملو از مردان و زنان معترضی بود که می خواستند برخی قوانین (عمدتا در حوزه حقوق شهروندی) که تازه وضع شده‏اند، اصلاح شوند؛ آشوب‏های اروپاییان پرتنش و آمریکایی‏ها آرام و در اولی آن ها موفق به تعلیق قانون شدند و در دومی نه تنها مسولان حرفی نزده‏اند، بلکه برخی از حاضران را نیز از محیط کار یا مدرسه شان اخراج کرده‏اند. بگذریم که این اتفاق از منظر به چالش کشیده شدن پروژه "دولت رفاهی" عصر مدرن بسیار قابل تامل است، اما نکته جالب‏تر ماجرا اینجاست که هیچ کس در پس این تظاهرات چند میلیونی، بیمی از سقوط نظام حاکم نداشته و ندارد(حالا هر چند روز که به طول انجامد و اعتصاب‏های گسترده را پدید آورد)؛ ولی فرض کنید اگر واقعه ای مشابه (در ابعادی بسیار کوچک تر)، در همین میدان انقلاب به وقوع بپوندند، نه تنها خارجی‏ها مدام از پایان حکومت سخن خواهند گفت، بلکه بسیاری از داخلی‏ها هم در گوشی و عیان، این حرف را خواهند زد. نمی‏دانم این چیزها مربوط به آب تهران یا پاریس و لس‏آنجلس می‏شود و یا ربطش را در جهت آنتن فکری - عقیدتی هر کدام از آدم‏ها باید پیدا کرد؟

اول از همه آنکه دولت جدید در آخرین روزهای سالی که گذشت، کاری کرد کارستان که در دولت اقدامات خلق الساعه، کمی راجع به آن بحث کرده ام. ماجرای مذاکره با آمریکا و اظهارات عجیب "علی لاریجانی" هم دستمایه یادداشت در برابر شیطان شد. درباره روز دوازده فروردین هم که جز تلویزیون کسی به آن توجه نمی کند (و یک مقطع بسیار تاثیرگذار در شکل گیری جمهوری اسلامی است)، در حاشیه اش می شود حرفهای بسیاری را پیش کشید که هزار راه نرفته، هنوز در پیش روست. و آخر از همه،  بحران های موجود در مناطق جنوب و ایده استعماری عرب و عجم را در فرزندان «شیخ خزعل» از جان مردم اهواز چه می‌خواهند؟ کمی مورد بررسی قرار داده ام... اگر دیدید و نظری داشتید، به دیده منت!

هم صحبت نانجیب بودن سخت است

در شهر پر از فریب بودن سخت است

آن روز به گوش کوفه می گفت حسن

در خانه خود غریب بدون سخت است

... یا وجیها عندالله، اشفع لنا عندالله