اگر پاریس را مر کز تحولات فرهنگی – اجتماعی پس از رنسانس فرض کنیم و آمریکا را نمود عملی و محصول وافعی تمدن مدرن غرب، بی تردید اتفاقاتی که در این دو نظام می افتد را باید بسیار با معنا تلقی کرد. در روزهای گذشته شهرهای مختلف فرانسه و ایالات متحده، مملو از مردان و زنان معترضی بود که می خواستند برخی قوانین (عمدتا در حوزه حقوق شهروندی) که تازه وضع شده‏اند، اصلاح شوند؛ آشوب‏های اروپاییان پرتنش و آمریکایی‏ها آرام و در اولی آن ها موفق به تعلیق قانون شدند و در دومی نه تنها مسولان حرفی نزده‏اند، بلکه برخی از حاضران را نیز از محیط کار یا مدرسه شان اخراج کرده‏اند. بگذریم که این اتفاق از منظر به چالش کشیده شدن پروژه "دولت رفاهی" عصر مدرن بسیار قابل تامل است، اما نکته جالب‏تر ماجرا اینجاست که هیچ کس در پس این تظاهرات چند میلیونی، بیمی از سقوط نظام حاکم نداشته و ندارد(حالا هر چند روز که به طول انجامد و اعتصاب‏های گسترده را پدید آورد)؛ ولی فرض کنید اگر واقعه ای مشابه (در ابعادی بسیار کوچک تر)، در همین میدان انقلاب به وقوع بپوندند، نه تنها خارجی‏ها مدام از پایان حکومت سخن خواهند گفت، بلکه بسیاری از داخلی‏ها هم در گوشی و عیان، این حرف را خواهند زد. نمی‏دانم این چیزها مربوط به آب تهران یا پاریس و لس‏آنجلس می‏شود و یا ربطش را در جهت آنتن فکری - عقیدتی هر کدام از آدم‏ها باید پیدا کرد؟