چند روزی است که دانشگاه‏های تهران شلوغ شده و سلسله ماجراهایی که در هفته گذشته و از داستان انحلال انجمن (سابقا) اسلامی دانشکده مدیریت دانشگاه تهران آغاز شده و اول این هقته، به دانشگاه امیر کبیر رسیده بود، به هیاهویی مبدل شد که در این روزها، کوی دانشگاه را به آشوب کشیده است؛ تا حدی شبیه حوادث خرداد 82.

بازنشستگی چند استاد، کاریکاتور روزنامه ایران، تعلیق دانشجویان خاطی و... هم به مدد آن‏هایی آمده که ده‏ها گالن بنزین و کوکتوامولوتوف را در کوی انبار کرده بودند، تا آشوبی چنان اتفاقات سه شنبه شب را شکل دهند. درگیری‏های تبریز، ارومیه، مرند و... را هم که به این مجموعه بیافزاییم، معجونی می شوند، هفت رنگ که هر رنگش، می شود هفتاد رنگ...

وقایعی که علت شان امروز دیگر آن چنان مهم نیست و فقط محملی شده برای سر و صدا راه انداختن؛ اما براستی می توان این ها را یک روال عادی توصیف کرد و یا از آن سو افتاد و به سرعت انگشت اشاره را به سوی ان طرف مرزها نشانه رفت؟ بی تردید آن طرفی‏ها، تا بتوانند از آب گل آلود ماهی خواهند گرفت، ولی آن چه شده، بر بستری آماده رخ داده و دست‏هایی مرموز؛ دست‏هایی که باید از لبه لمس کردن‏شان فراتر رفت و دست‏بند بر آن‏ها نهاد. اولی را همگان اتفاق نظر دارند و دومی را هم چاره ای جز پذیرفتنش نیست؛ امام می‏گفت: آمریکا، هیچ غلطی نمی‏تواند بکند... از خارج هیچ ترسی نداشته باشید، از داخل خودمان بترسید از این که با توطئه‌ها شما‌ را از هم جدا کنند.