آخر هفته پیش، رییس و معاون سازمان انرژی اتمی ایران، به وین رفتند تا با البرادعی و تیم معاونانش به گفت‏و‏گو بنشینند. 11- 10 ساعت مذاکره که تمام شد، خبر آمد که آن‏ها گفته‏اند: حرف ها خوب بود، ولی خیلی دیر! همانطور که می شد حدس زد ایران طرحی را روی میز گذاشته بود که در آن طی سه هفته، تقریبا هر کاری را که غربی ها می‏خواستند محقق می ساخت؛ و احتمالا حتی تعلیقی مشروط درباره غنی‏سازی.

این سفر، پی آمد سفر 20 روز پیش البرادعی به تهران بود که او با واکنشی سخت و سنگین در این‏جا مواجه شد وبا اوقاتی ناخوش رفت. ایران در آخرین لحظات تنظیم گزارش می‏خواست بر روند ماجرا تاثیر بگذارد و حتی شنبه، علی لاریجانی رسمی و علنی نامه ای نوشت و همین حرف ها را زد. ولی چه سود؟کسی مدافع نرمش‏های این چنین و در دقیقه نود نیست. آخر مگر می شود هژمونی غربی‏ها را با این مانورها در هم شکست؛ نه آن چنان تند و نه این چنین کند. در لحظات آخر فقط باید امتیاز داد و چیزی را هم نمی‏توان به ‏دست آورد.

رهرو آن نیست که گه تند و گهی خسته رود... رهرو آن است که آهسته و پیوسته رود