در پاییز 81 و در هفته‌نامه آینده‌سازان، مسعود احمد‌وند (همراه مرتضی توکلی در صفحات گزارش و اجتماعی) گزارشی را با تیتر « روزه خوری، خوشمره است؟» نوشت؛ هر چند آن شماره نشریه به‌دلایلی منتشر نشد، اما همواره اصل پرداختن به این موضوع جسورانه و قابل توجه بود. به‌خصوص در این روزها که دور و برمان پر است از آدم‌هایی که گستاخانه سیگار می‌کشند و چایی‌شان را سر می‌کشند و از تظاهر به روزه‌خواری هم شرم ندارند. پرداختن به این مساله مهم، در دستور کار هیچ کدام از نهادهای فرهنگی نیست و برخورد با ماجرا هم در حد یک بیانیه اخطارآمیز متوقف می‌ماند. ماه خدا رو به پایان است و برخی بندگان نه‌تنها خدا را ندیده‌اند که گاهی کوشیده‌اند تا به میهمانان خدا، بی‌حرمتی کنند. روزه‌خواری پدیده خطرناکی است که هر کدام از ما حداقل در حد یک تذکر لسانی یا روی در هم کشیدن باید با آن مقابله کنیم.
