آزرده کرد کژدم غربت جگر مرا

گوئي زبون نيافت ز گيتي مگر مرا

گيتي سراي رهگذران است اي پسر

زين بهتر است نيز يکي مستقر مرا

از هر چه حاجت است بدو بنده را، خداي

کرده ‌است بي‌ نياز در اين رهگذر مرا