راستي حالا
دلت براي ديدنِ يک نَم‌نَمِ باران،
چند چشمه، چند رود و چند دريا گريه دارد!؟


حوصله کن بُلبُلِ غمديده‌ي بي‌باغ و آسمان
سرانجام اين کليدِ زنگ‌زده نيز
شبي به ياد مي‌آورد
که پُشتِ اين قفلِ بَد قولِ خسته هم
دري هست، ديواري هست
به خدا ... دريايي هست!