آنچه که دل مرتضي را به درد مي‌آورد شناخت رنج انسان بود، انساني که با دور شدن از مبدأ وحي خود را تنها و سرگردان در اين کره خاکي يافته است، انساني که عهد ازلي خود را به فراموشي سپرده و مقام خليفه‌اللهي خويش را از ياد برده است. او حتي براي لحظه‌اي از معناي «انالله‌وانااليه‌راجعون» غافل نبود، مبدأ و مقصد را مي شناخت،‌ و خود را در نسبت با اين شناخت معرفي مي‌کرد، درد او، غفلت ما بود، لحظه‌اي بر او نمي‌گذشت، مگر اينکه خود را حاضر در پيشگاه حق و حق را ناظر بر خويش بيابد.
اگر با شهادت او خود را مي‌شناختيم و به قضاوت مي‌نشستيم چگونه مي‌توانستيم مدعي شناخت رنج او باشيم؟
ما کجا و دامن دوست کجا؟

سينه تنگ من و بار غم او هيهات
مرد اين بار گران نيست دل مسکينم


منبع : کتاب مرتضي و ما